تبادل لینک هوشمند
مراقبت های ضروری در بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتور
کارشناس ارشد آموزش پرستاری داخلی جراحی از دانشکده پرستاری ومامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، بیمارستان فوق تخصصی کودکان بهرامی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تهران
mahbobehabdolrahimi@gmail.comپست الکترونیکی نویسده مسئول:
چکیده
از آن جایی که از دستگاه ونتیلاتور امروزه در درمان طیف وسیعی از بیماران استفاده می شود، احتمال زیادی دارد که پرستاران در محیط های بالینی از بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتور مراقبت کنند. مراقبت از این بیماران بایستی براساس کار گروهی، آگاهی از اهداف درمانی و انجام اقدامات مبتنی بر شواهد علمی باشد. لذا بالین کاران باید دانش و مهارت کافی در هنگام مراقبت از این بیماران را داشته باشند. در زیر به مهم ترین نکات در مراقبت از بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتور اشاره می شود.
واژگان کلیدی: مراقبت، دستگاه ونتیلاتور
این مطلب اولین بار اختصاصا از "وب تخصصی مراقبت های ویژه" انتشار یافت. www.criticalcare.loxblog.com
منتظر مطالب زیبای شما برای انتشار هستیم.به بیان دیگر مطالب شما نباید خاک بخورد s.saba3737@yahoo.com
برای دریافت رفرنس های این مقاله درخواست خود را ارسال کنید
پرستاران در طراحی و اجرای مراقبت های بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه نقش اساسی دارند. تحویل شیفت و گزارش گرفتن بایستی با برقراری ارتباط درمانی صحیح و با نهایت دقت انجام شود به نحوی که هدف از درمان با دستگاه ونتیلاتور به خوبی دریافت شود. پس از گرفتن گزارش، لازم است که علایم حیاتی بیمار، سطح اکسیژن رسانی و صداهای تنفسی بررسی شوند، دستورات پزشک خوانده شوند و درباره دستگاه تنفس مصنوعی و تنظیمات آن اطلاعات کسب شود. بایستی از روی صفحه نمایشگر سرعت تنفسی، درصد اکسیژن دمی و اوج فشار تنفسی مشخص شوند. مد های دستگاه مانند مد کنتروله کمکی و تهویه اجباری هماهنگ شده مقادیر مشخصی از حجم جاری را در هنگام دم ایجاد می کنند و مد های دیگر مانند تهویه حمایت فشاری سطحی از پیش تعیین شده فشار را در طول دم فراهم می کنند)1(. هشدارهای دستگاه تنفس مصنوعی و اقدامات لازم در هنگام هشدارها بایستی بررسی شوند. همچنین بایستی درباره عملکرد دستگاه مکش(ساکشن) اطمینان حاصل شود(2). بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتورمعمولا لوله داخل تراشه ای یا تراکئوستومی دارند. این لوله ها باید از نظر نحوه قرار گرفتن بررسی شوند و درصورت نیاز (و نه به صورت روتین) بایستی بیمار ساکشن شود. بیمار بایستی دروضعیت درازکش یک طرفه قرار داده شود. قبل و بعد از ساکشن کردن بایستی به بیمار اکسیژن داده شود تا از افت اکسیژن جلوگیری شود. فشار ساکشن و مدت زمان آن باید به کمترین مقدار لازم کاهش یابد(3).
در مورد بیماران هوشیار هر چند که بیمار نمی تواند نیاز هایش را به صورت زبانی بیان کند بایستی سطح درد و اضطراب بیمار را با کمک یک مقیاس معتبر بررسی کرد و این مشکلات را با روش های غیر دارویی نظیر ارتباط برقرار کردن، لمس، موسیقی و حضور اعضای خانواده کاهش داد. گاهی نیز استفاده از دارو های آرام کننده طبق تجویز پزشک لازم می شود. در غیر این صورت این درد و اضطراب ممکن است منجر به خارج شدن لوله توسط بیمار شود(4).
عفونت ریوی یک عارضه مهم در بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتوراست. بالا بردن سر تخت بین 45-30 درجه در صورت اجازه شرایط بیمار در پیشگیری از عفونت بسیار مهم می باشد. انجام دادن مراقبت دهانی از طریق استفاده از دهان شویه و زدن مسواک حداقل 2 بار در روز ضروری است. ساکشن کردن و تعویض لوله ها نیز در پیشگیری از عفونت نقش عمده ای دارند. بایستی بیماران هرروز از نظر علایم حیاتی ، مقادیر گاز های خون شریانی و تنفس ارادی بررسی شوند که در صورت نرمال بودن با تجویز پزشک هرچه زودتر بیماران از دستگاه تنفس مصنوعی جداشوند(5).
فشارخون و نبض بیمار حداقل هر 2 ساعت یکبار بایستی چک شوند. از آن جایی که دستگاه تنفس مصنوعی فشار قفسه صدری را در زمان دم افزایش می دهد فشار را بر عروق خونی افزایش می دهد و لذا جریان خون به قلب کاهش یافته و ممکن است فشار خون کاهش یابد. در این صورت ممکن است پزشک میزان مایعات درون عروقی را افزایش داده و یا داروهایی مانند دوپامین و نور اپی نفرین تجویز کند. سطوح بالای فشار دمی در مد تهویه حمایت فشاری می تواند خطر ترومای ناشی از فشار و تجمع هوا در فضای جنب را افزایش دهد. جهت تشخیص این مشکلات بایستی صداهای تنفسی بررسی شوند و کمترین سطح فشار لازم جهت بیمار تنظیم شود(1). کاف لوله درون تراشه ای یا تراکئوستومی امکان ثابت شدن لوله را در راه هوایی فراهم می کند. باد کردن مناسب کاف سبب اطمینان پرسنل درمانی از اکسیژنرسانی مناسب می شود. بایستی در باد کردن کاف کمترین میزان نشت و حداقل حجم لازم جهت ثابت شدن لوله در راه هوایی در نظر گرفته شود. پر کردن کاف به طریقه صحیح مانع از تحریک و آسیب رسیدن به تراشه و یا خارج شدن لوله به صورت تصادفی می شود. لوله تراکئوستومی و رابط آن در صورت شل شدن بایستی با همکاری پرسنل با تجربه عوض شوند(6).
برای برآیندهای مطلوب درمانی ، بیماران متصل به دستگاه ونتیلاتور بایستی به خوبی تغذیه شوند. از آن جایی که بیماران نیازمند یک مسیر غذایی جایگزین هستند، ترجیحا از لوله بینی-معدی با مواد غذایی مایع استفاده می شود. ولی اگر این روش مقدور نبود می توان از روش تغذیه با محلول های تغذیه ای از طریق عروق(پارانترال) استفاده نمود(1). وقتی که علایم حیاتی بیمار ثابت شد و بیمار قادر به تنفس ارادی بود، تیم مراقبتی جدا کردن بیمار از دستگاه ونتیلاتور را در نظر می گیرد. بهترین شیوه در جداکردن بیمار از دستگاه ونتیلاتورکار گروهی تیم درمان و نظارت پیوسته به شاخص های بیمار و تنظیم برنامه جداسازی براساس این شاخص ها است. بعضی از بیماران به چند هفته کاهش تدریجی حمایت دستگاه ونتیلاتور نیاز دارند. عواملی نظیر داشتن بیماری های زمینه ای مانند بیماری های انسدادی مزمن ریوی، بیماری عروق محیطی و وضعیت تغذیه ای بیمار در فرآیندجداسازی بیمار از دستگاه ونتیلاتور نقش دارند(7). آموزش دادن به بیمار و خانواده بیمار درباره دستگاه ونتیلاتور جهت کاهش فشار روانی در آنها لازم است. لازم است درباره علل متصل بودن بیمار به دستگاه ونتیلاتور، اقدامات انجام شده جهت بیمار، نتایج مورد انتظار درمانی و میزان دستیابی به آنها با خانواده بیمار صحبت شود تا آنها نیز در امر برنامه ریزی مراقبت مشارکت داشته باشند(8).
نظرات شما عزیزان:
